Како сите партизани и ние постарите партизани иваме родители, браќа и сестри и други поблиски роднини, братучеди, братучетки и други. На мајките и татковците, жените на партизаните, им ги скина срцата кога слушна да нивнијот син, брат, маж, пошол во партизани.
Имав само 19 години во 1942 година, кога мене ме повика КП на с. Подмочани и комесарот на одредот „Даме Груев“ да станам војник на партијата на одредот, војник на Македонија, Југославија.
Мојата мајка не беше изненадена за моето одење, затоа што крајот на септември 1941 година паднав во затвор, бев немирен према окупаторот. Бев во поилегални друштва на прогресивни мои врсници и постари од мене.
Така на 28.08.1942 година ги напуштив моите родители, браќата и сна.
Тогаш тој тажен ден за моите родители остана тажен до ослободувањето на Македонија, со повремено видување.
Тоа беше кобно за ними и за чудење при таков добар живот да одам од нивната топлина. Да се најдам - најдиме во една претешка положба, со храна, со облека, обувка, не избањат, (измиен ни глава, ни тело, без друга промена). Произлегував од богато земјоделско семејство.
Од тој ден 28.8.1942 година, мајка ми и татко ми на пенџерето дежурале на смена при што, секој ден во нивните глави се вртеле разни мисли: дали детето е најадено, дали алиштата му се здрави, дали тој е здрав, разговарале тие така. Ако е здраво, то куче зошто не навратит да се видиме? Ќе словнело некое куче во селото, мајка ми како е дежурна позадремила, но лавежот ја разбудила, и во мислата прошептуват лавој куче кон мојата куќа, можда ќе го донесиш мојето куче, мајка да го види, да го гушкаm, да го бацувам, да го наранам, да го променам, торбата со леп да му ја наполнам. Но лавежот на кучието не бил сврзан со мислата на мајката на партизанот. Тој кој знае зошто и на што лавело. Кога кучето ќе запрело со лавежот, мајката прекршена што не и се исполна мислата и преморена од чекање, велела, синко биди здрав, само здрав, мајка утре вечер пак ќе те чека.
Со овие и други мисли нашите мајки, татковци, браќа, сестри, жени и други блиски роднини биле секогаш до завршување на војната.
Некогаш нивната мисла и ќе се остварела, така на мојата мајка мислата и се остварила. По нападот на с. Сопотско, Преспа на на одредот „Даме Груев“ 22 октомври, некаде 26-29 октомври појдов при мојте родители, да ги видам и да земам храна. Тоа беше за нам нова рожба. Го видоа нивното дете, тоа беше радост со солзи. По јадењето тие ми дадоа нови алишта (ме пресоблоекоа), торбата ми ја наполна со јадење и за другарите Илија Спировски „Панде“, Лутевски Пецо „Малчик“, Јовановски Илија „Томе“, кои ме чека во Грнчарската планина каде што ги оставив. Но јас повеќе не можев да останам при мојте, требаше да појдам при појте другари.
Мајка, што значи мајка. Круме, ти седи тука дури јас не се вратам, треба да извидам да низ патот да не има некоја патрола. Таа го поминала патот низ село, по кој пат требаше да поминам јас, но пошла над село да види дали над село има заседа. Се врати од извидениот пат и ми рече, сине нема ништо по патот. Се прегрнавне со сите, ними ги оставив со плачење и со мислата дали пак ќе ми те видиме. Чувај се синко од овие фашисти. Пак да ни дојдиш да те видиме, ќе те скриеме во роговите на воловите до пролет. Тоа беа родителските зборови на секоја партизанска мајка и татко, тоа беа зборовите на и на оние партизани кој имаа жени, сестри.
Но мојата мајка, која се викаше Славка, беше посебен тип жена. Таа просто се однесувше и комитско со многу храбро срце. Таа покојна, и пукаше со пушка и пиштол, се чувствуваше како да е машко, а не жена.
Одредот „Даме Груев“ беше во многу тешка положба околу (2 месеца 1942 год.). Решивне над с. Рајца да јас и Илиевски Славе „Стево“ се сместиме при мојте родители, што и го направивне на ден 30 октомври или 1 ноември 1942 год. Кога зачукав на пенџерето, мајка ми дремела на пенџерето, го поткрена пердето и ме виде, полека отвори, така што поред мене што ме избаца го бацуваше и „Стева“. Одкако не нагостија со јадење и ја кажав нашата намера да ќе останеме подолго време. И мама и тато Христо се сложија. Тука останавне 15-16 дена. Пошто бевне полни со вошки бевне преслечени и избањати (во селско корито). Живеевне во плевната, тука ни беше многу топло. На 17-ти со другарот „Стево“ се одвоивне поради настано што станавне сумливи и настано со Кусаковски Косте „Саве“ во Подмочани.
Овде на овој терен за мене немаше опстанок (никој од партиските луѓе не ме побара). Зато јас без да се консултирам со било кој, сем со Раповски Киме и мојата мајка, на 20 ноември тргнав за с. Коњско, со по мене да дојди мојата мајка Славка. Таа во придружба на братучедот тргнала на покасно од моето поваѓајне. Нејзиното одоваѓане во Коњско беше со цел да помогне во моето сместување кај мојот тетин Тодор Петровски и тетка Дежда. Така на 20 ноември 1942 год. се собравне при Петровски Тодор и Дежда, с. Коњско.
Радоста на мајка ми беше голема, што по патот кој патувам денеќи ништо не ми се случи (а тоа се должеше што на тој терен од Преспа вопште не бев познат од с. Перово натака).
На вечерта дојде Ѓорѓиевски Живко да се види со мајка ми и да поразговарат со неја. Јас му се преставив да сум Лубин. Живко ја праша мајка ми дали знаете како ви е синот Круме, што слушате за него. Тогаш мајка ми и брадчет ми Бојан не издра, фатија да плачат (плачеја затоа што гледа Крумета тука со нив, а Живко прашува за него. Плачењето го прифати и јас). Тогаш Живко праша, сваќе што е ова? Прибрав сили и му реков, Живко, јас сум Круме, но пази ова никој друг да не го разбере. Плачењето наше запре, но Живко рече многу храбри и револуционерни зборови: сваќе, детето нека седе при нас, ние ќе го чуваме. Мајка од драгите зборови на Живко пак заплака и му се заблагодари.
По ова наиде Тасевски Јордан, кој ми викна надвор, ми рече да сум во опаснос, тетин ти Тодор имат друга намера. Јордана не го познавав и му реков да се тргне од мене. Тој упорен, ми ја расказа намерата на тетина Тодора, ми даде летоци македонски и албански, ми рече да он има врска со КП Албанија. Се договоривне утредента на 21 ноември сабајлинката Јордан ме однесе на сигурно место.
Сабајлето пофторно мајчини солзи за нашата разделба. Не можев да се одвојам од нејзината прегратка и нејзините солзи. Силно ме стишкаше, мислеше да и така ќе ме држе, но се одвоивне.
Мајка, како и секоја друга мајка: на 25 ноември 1942 год. со сестрана помош преко директната врска на Тасевски Јордан со КП Албанија бев префрлен во с. Глобочани, а на 3 декември од с. Глобочани преко партиски канал во градот Корча при ОК КП Албанија за Корчанско.
Мајка ми преко Коњскари разбрала да сум во градот Корча. Мајка штом ова го слушна таа дошла во Корча, сирота неколку дена талкала (шетала) по улиците низ градот да не ме стретне. Сирота мајка, таа не знаеше да сум во куќа - во соба каде што не можев да излезам надвор. Така по 4-5 дена шетање по корчанските улици таа скршена што не ме нашла се врате во с. Грнчари, со плачење за неуспехот што не ме нашла.
Така продолжила да преспиват на столот, а на столот, а навалена на пенџерето со рацете, а на рацете главата, со мислата секогаш да не чукне детето, да не се успие ако чукне. Татко често ја заменувал за да се одмори, да легне на креветот. Тоа го правеле (замена) брат ми Танас, сна ми Костадинка. Честопати ќе слушнеле да партизаните тамо или тамо се тепале со фашистите. Таа вест за ними била тажна, со мислата дали нивното чедо е живо, да не е убиено или рането. Тогаш солзите сами им течеја, без сознание за вистината паѓале - течеле низ образите, за да не се знае кога ќе престанат, да не излегуват од тажните очи. Саатите и деновите биле многу големи, а со тоа и желбата и надешта да се стретнеме пак или чуеме нешто добро за детето.
На што родителите во својте мисли мислеле, тоа го мислевне и ние партизаните за нашите родители, жени и деца, и ние мислевне за нивното добро: да се здрави, да не е некој убиен од фашистите, да не земен - земена во затвор, да не е тепан - тепана, да не е суден -судена, интерниран -интернирана. А сето тоа поради мене синот, или мажот. Така мислејќи на нив ни доваѓа мисли и сонувања, како сме биле на некоја слава, на некоја свадба, роденден, дека ќе одиме на првиче кај младоженците, сме ги викнале на првиче, та сме пееле и играле. Сум бил со тато на орање, а мама ни спремила ручек и донела. И што не друго сме мислеле и сонувале. Неизвесно е со денови, со месеци па и години без абер од саканијот.
Крајот на април 1943 год. прегрнување, плачење. Мајка шо ми удре една добра шлаканица по лице, и пак плачејќи ме прегра, така прегрнат од неја ми вели, куче ниедно, зар не можеше абер да ми пуштиш по некоје пиле, како си, каде си, за мајка да дојди да те види тебе и твојте другари? Време немав да седам, се ова беше просту седење. Мајко, другарите ме чекат близу црква. Таа стредба беше како одредот прв пат се врате од Егеј, Македонија. Го наполнав ранецот со леп и со бацување и плачење пак се разделив од мама, тато, братот, сната. Најмалиот брат спиеше, му пријдов, го бацив и заминав при другарите, кој ме чека, пошто јас му бев и водичот од Колојзана - Брајчино, Сливница, Курбиново, Грнчари, Езерени, Дрмени, Покрвеник, села кое беше сето на страната на револуцијата.
Ними пак ги оставив да тагуват за мене, пак ги оставив да дежурат на пенџерето, да осмислуват што е најлошо, да мислат и само мислата, што со мене може да стане. Да не ќе остане жив, ако остане жив сигурно пак ќе наврати, то мило куче за да пак се прегрниме.
Еден ден тажен ден за мојте родители, Џоре, кој се спријатели со мојте родители оште пред моето одење во партизани (тој навраќаше за вино) и им казал командиро на милицијата Мустафа=Муса сакат да ве интернират. Зато кријте нешта што утре пак ќе ви треба. (Со татка се разбира на шпански јазик. Татко порано беше на гурбет во Америка и тамо научил шпански). Така мојте во плевната копале голема дупка за да сокријат жито кое го имавне многу. Жито и облека на да интернација не дошла. Преполагам да то го спречил Шефик Мичо од неговата лукавост да обезбеди место, ако неговата идеја политички не победе. Има заштита.
15.11.1987. Круме Димитровски - „Мичо“. Скопје